fənd

is. <fars.>

1. Hiylə, kələk, fırıldaq, dolab, qurğu, biclik. Fənd fəndi kəsər, Allah hər ikisini. (Ata. sözü). Dostdan dosta bu nə fənddi? Zülfün boynuma kəmənddi. A. Ə.. Əllafın fəndinə adamlar mat qaldılar. M. C.. Fənd bağlamaq – hiylə gəlmək, kələk gəlmək, aldatmaq. <Yusif:> İnandırıram sizi ki hərgah bir də fənd bağlaya, çox işlər görər. N. N.. Fənd işlətmək – 1) fırıldaq qurmaq, hiylə işlətmək, kələk gəlmək, fənd qurmaq; 2) məc. bir işi görmək üçün müxtəlif üsullardan istifadə etmək. Fəhlələrin daha düzgün fənd işlətdiklərini görən yanğın alayı da onlara qoşuldu. M. Hüs.. <Qönçə Ataşa:> Nə eləyəcəksən, nə cür fənd işlədəcəksən özün bil, ancaq məni buradan qurtar. Ə. Vəl.. Fənd qurmaq – birisinə qarşı gizlindən tələ qurmaq, hiylə düzəltmək, biclik işlətmək. <Hacı Qəmbər:> Qoçum Cəbi, görüm nə təhər fənd quracaqsan. N. V.. Fənd tərpənmək – hiyləyə qarşı hiylə işlətmək, zirək tərpənmək, usta hərəkət etmək. <Sirat:> Amma Abdulla oğlu Bülənd fənd tərpəndi. Ə. Ə.. Fəndə salmaq – hiylə işlədərək aldatmaq, tora salmaq.

2. İdman yarışlarında rəqibi aldatmaq üçün tətbiq edilən üsullar; kombinasiya. Futbolçunun işlətdiyi fəndlər. Rəqibin fəndini başa düşmək.